Muddewinters horen

Muddewinters horen

Ne moand veur muddewinter
as d’n advent begint,
tot weer de daege lengt en
dree koningen der zint,
nemp mennig boerenjongen
in ’t noord’lijk Twentelaand,
met ’t vallen van den oavend
den hölten hoor’n ter haand.

En boaven d’oale putte,
den misschien eeuwen steet,
zink muddewintershoor’n
zien oald eentoning leed.

En hank den blaanken giezel,
en geet de vos zien gaank,
klinkt uren wied in ’t rone
het klaegen van den klaank.

Zoo hef det wond’re ropen
al eeuwen deur bestoan.
Is ’t muddewinterbloazen
in ’t Twentelaand verstoan?

Langs oale eeken beume
en greunen roggekaamp,
as hàd de daege kotten
en ’t barre winter kwaamp.

Ik bidde oew, Twentsche vèènte,
hoalt ’t oald gebruuk in staand,
en bloas vedan de’n bosschop
tèèns an de puttenraand.

Johanna van Buren (1881 - 1962)

Midwinter horen

Een maand voor midwinter

Als de advent begint

Tot de dagen weer gaan lengen en

drie koningen er zijn

neemt menig boerenjongen
in het noordelijke Twentse land,
bij het vallen van de avond,
de houten hoorn ter hand.

En boven de oude put
Die misschien al eeuwen staat
Zingt de midwinterhoorn
Zijn oud eentonig lied.

Als de blanke ijzel hangt,

en gaat de vos zijn gang,

klinkt uren ver in het rond,

het klagen van deze klank.

Zo heeft dat wonderlijke roepen
Al eeuwenlang bestaan.
Is het midwinterhoorn blazen
In het Twentse land gehoord?

Langs oude eikenbomen,

en groene roggeakkers,
als zou het de dagen korten

en de barre winter komt.

Ik bid U, Twentse jongens

hou het oude gebruik in stand,

en blaas voort die oude boodschap

steeds aan de rand van de put.